Dla Nich

Wpis nr 2

Za nami kolejna trudna rozmowa, zainicjowana przeze mnie, zupełnie nieświadomie. Wyskoczyłem z głupim pytaniem, żona stwierdziła że ona nie ma siły dłużej znosić tego mojego zachowania, że wyskakuje z głupimi pytaniami, że stwierdziłem że teraz jest odpowiednia pora na zadanie zupełnie od czapy pytania. I od słowa do słowa wyszło na to, że ona rozpoczyna poszukiwania mieszkania, że się wyprowadza. Nie ukrywam, przestraszyłem się tego bardzo, bo to kolejny raz kiedy takie słowa padają z jej ust.
Podniosła że do siebie nie pasujemy, że ona jest mocno zmieniona i po prostu jest bardzo duża niezgodność charakterów. Że do siebie nie pasujemy i to rozstanie będzie lepszym rozwiązaniem, nie będziemy się ze sobą męczyć, każdy ułoży sobie życie na nowo. Że rozwód będzie spokojny, z poszanowaniem drugiej strony, bez wojny, bez awantur. Jakby relacjonowała jak będzie wyglądać lista zakupów na noworoczne przyjęcie, zupełnie bez emocji...

Pogadaliśmy, zapewniłem ją że do końca roku do tej rozmowy nie wrócę, że zobaczymy jak się sprawy ułożą, chociaż ja wiem, że u niej decyzja już zapadła i jest tutaj tylko dlatego, że mamy dwójkę dzieci i nie chce im robić w głowie zamieszania. Dzieci... nie wyobrażam sobie jak będą w stanie przez to przejść, jak sobie z tym poradzą... Chociaż wiem, że wyczuwają między nami napięcie, widzą że jest inaczej, że nie ma już bliskości...

Ja jestem takim dziwnym typem człowieka, że chcę w tym trwać, mimo jej problemów z domanmi w głowach, że teraz wiem jak powinien zachować się mąż, wspierać, być obok w każdej sytuacji, po prostu partner. Zapytałem, czy teraz, skoro jesteśmy sobie w stanie sobie szczerze i otwarcie powiedzieć co nas boli, na czym nam zależy i jakie mamy granice, czy teraz możemy to spróbować naprawić, odbudować. Ja się zmieniłem, ona się zmieniła, może teraz po partnersku będzie lepiej? Nie wiem, mamy wrócić do rozmowy po Nowym Roku i wtedy zobaczymy. I ja wiem że do końca roku, mimo że będzie to dla mnie bardzo bardzo trudne, nie odezwę się słowem i postaram się żyć (i udawać) że wszystko jest w porządku.

Jak można normalnie funkcjonować w domu z osobą, która Cię pociąga fizycznie, intelektualnie i wiesz że nie możesz jej mieć?

Dzień dobry, wpis nr 1 z (mam nadzieję) wielu, które się tu pojawią.

Moje małżeństwo się rozpada. Rozpada się od roku, a może od dłuższego czasu? Od roku jestem pewien, że to już równia pochyła, że mimo starań, próby zmiany mojego podejścia, nie ma już dla nas ratunku.

Potrzebuję miejsca gdzie mógłbym wyrzucić z siebie wszystkie emocje, żale, pretensje, a anonimowy blog będzie chyba do tego najlepszym miejscem. Nie będę podawał żadnych informacji, które mogłyby umożliwić odgagnięcie kim jestem ja i moja rodzina. Nie potrzebuję niepotrzebnego rozgłosu, dlatego proszę wybaczcie, ale chciałbym pozostać anonimowym.

Moje małżeństwo to 10 lat wspólnego życia, podczas którego pojawiła się dwójka cudownych dzieci. I to dla nich też jest ten blog, tutaj chcę opisać moje starania o bycie najlepszym ojcem jakiego mogą mieć. Bo chyba tylko to mi na chwilę obecną zostało - być najlepszą wersją ojca którego mogą mieć.

Co jest przyczyną sytuacji w której się znalazłem? Byłem kołkiem, byłem głupi i samolubny. Moja żona jest cudowną kobietą, która pokochała mnie bezwarunkowo, oddała mi siebie i zaufała. A ja, w moim idiotycznym podejściu, tego nie widziałem. Główne moje grzechy to narzucanie swojego zdania, nie dostrzeganie jej potrzeb, wspaniałych cech osobowości i przekonanie, że jeśli wzięliśmy ślub to już na zawsze, do końca życia.

Moja żona potrzebowała faceta, który się nią zaopiekuje, otoczy wsparciem, zrozumieniem i akceptacją. A ja w swojej ignoracji próbowałem ją zmieniać, dostosowywać do swoich wyobrażeń i oczekiwań. Nie rozumiałem, nie dostrzegałem, że ona jest sama w sobie wyjątkowa, oryginalna. Zawsze musiało być tak jak ja chcę, wszystko zaplanowane, przeanalizowane, bez niespodzianek i niepwności. Dotyczy to wszystkiego - wyjazdów na wakacje, zakupów, remontu... - wszystko rozpisane w szczegółach, sprawdzone mapy i drogi dojazu, żadnego spontana i "ruszania w nieznane". To jest męczące, nie da się na dłużej żyć w sposób taki poukładany, przewidziany, poważny. Teraz to wiem, ale jest za późno.

Będę szczery - mówiłem jej jak ma się ubierać, jaką nosić fryzurę, czym się interesować, a to co kocha jako swoje hobby uważałem za głupotę. A ona, mimo mojego idiotycznego podjeścia, wytrzymywała i próbowała się dostosować. Aż przestała próbować.

Dochodziło do takich absurdów, jak pytanie na co wydała pieniądze, po co to kupiła, przecież to jest niepotrzebne... Wiem, to złe. Zawsze mieliśmy wspólne konto, nasze wynagrodzenia wpływają na jedno konto i mimo że zawsze mówiłem, że to są nasze wspólne domowe pieniądze, pytałem po co tyle wydała na daną rzecz... Przecież to się wyklucza i nie ma w tym logiki.

Od prawie roku jest bardzo źle, od prawie roku dochodzi do mnie że to się nie uda, moja żona zrozumiała swoją wartość... Przegrałem życie.